J 14, 23
„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać.”
Miłość jest najważniejsza. Jezus ciągle o niej mówi. Właściwie tylko ona wystarczy jako zasada postępowania. Jest ona prawem panującym w królestwie Bożym. Trzeba kochać, żeby móc tam zamieszkać. Życie na ziemi zostało mi dane, abym wydoskonaliła się właśnie w miłości, abym nauczyła się kochać, abym stopniowo upodabniała się do Boga, który jest miłością.
Miłość jest przyczyną mojego zaistnienia. Powstałam z Bożej miłości i do miłości zostałam stworzona. Bez miłości marnieję, staję się duchowym karłem, sprzeciwiam się zamysłowi Boga, odcinam się od swoich korzeni. Jeśli więc miłuję, zachowuję naukę Jezusa.
Życie Ewangelią opiera się na miłości. Jest warunkiem jedności z Bogiem, Jego obecności w moim życiu. Jeśli doświadczyłam Bożej miłości, to wiem, że nic jej nie jest w stanie zastąpić, zrekompensować. Nie ma czegoś takiego na świecie, co mogłoby być jej zamiennikiem. Wszystko jest poniżej, jest mniejsze, niewystarczające.
Dlatego też proszę Cię, Panie Jezu, który jesteś miłością, przebywaj we mnie razem z Ojcem i Duchem Świętym. Pragnę nasycać się miłością i żyć zgodnie z jej zasadami, zgodnie z prawem nieba. Naucz mnie, Panie, świadczyć miłość drugiemu człowiekowi i z każdym dniem kochać coraz bardziej.